A lot of secrifices, sand and sweat

Wauw… Wat kan je allemaal meemaken in een korte tijd?! Het zijn zoveel highlights achter elkaar, dat je de ene alweer vergeet omdat er weer een ander voordoet. Moet echt vaker schrijven, maar tijd en elektriciteit laat dat dan weer niet altijd toe. Ga mijn best doen om zoveel mogelijk met jullie te delen…

Sunrise vanuit de lucht… De luchtballon boven Valley of the Kings was echt zo bijzonder! Om 5 uur stonden we paraat, en het ging echt super snel. De ballonnen waren ready for take off toen we aankwamen. Dus inklimmen en gaan! Die dag was ook de eerste dag van het grote offerfeest voor de Moslims. We konden vanuit de lucht dan ook mooi met hun mee bidden. Ze hadden van openbare plekken namelijk bidplaatsten gemaakt, waarschijnlijk kunnen ze niet zoveel mensen kwijt in de moskeen die ze hebben. Het gaf de ballonvaart in ieder geval een extra dimensie! Het uitzicht was ook echt geweldig. We stegen op vlak voor de Valley of the Kings, over de Nijl en meerdere tempels hebben we vanuit de lucht kunnen bewonderen. Weer terug van onze vaart hebben we ons ontbijtje maar genuttigd. Door de start van het offerfeest was er al overal muziek en mensen op straat. Dus dacht ik ga er ff in mijn eentje op uit. Ook wel eens lekker als je continue met meerdere mensen bent. Heb mijn camera gepakt en de straat op. Eerst maar even over de grote straat, want het is wel ff fijn om te kijken hoe mensen er op reageren als je als vrouw alleen op straat loopt. Als je ook maar een arm of been laat zien, voel je je al snel niet meer veilig. Maar met een spijkerbloes en lange joggingbroek had ik weinig last! Al zwetend liep ik een rondje. Al snel kwam er een man op de motor naast me rijden die net zo nieuwsgierig was als dat ik was. Na wat kletsen werd ik al direct uitgenodigd om met zijn familie het offerfeest te vieren. Hoe gaaf het mij ook leek, verstandig als ik ben heb ik dit maar afgeslagen. Echt een nadeel als vrouw zijnde! Na de grote straat te hebben overleefd dacht ik dat ik ook de kleine straatjes wel aankon… De beste keuze die ik had kunnen maken!!! De gaafste ochtend die ik tot nu toe mee heb gemaakt!!! Iedereen begroette mij en iedereen vond het leuk dat je interesse toonde in hun gebruiken en ook open stond voor het offerfeest. Een andere trotse man nodigde mij uit om zijn huis te laten zien. Dit kon ik niet laten schieten, zo vaak kom je niet bij een local thuis! Het is niet te beschrijven hoe deze mensen leven. Je komt het huis binnen en het leek wel onbewoond, er was een soort van binnenplaats die je wel kunt vergelijken met een Nederlandse garage. De garage bevat een was gedeelte uiteraard, en heel veel deuren naar meerdere vertrekken, de trap naar boven en nog een soort van voordeur. Hij graait in wat potjes en pannetjes die in een kast staan en opent een deur voor mij. Deze hangt vol met foto’s en een paar prachtige spiegels. Vol trots verteld hij wie op de foto’s staan, maar door het gebrek aan engels kan ik het niet allemaal goed volgen. Maar de vader, opa en nieuwe president waren in overvloed aanwezig. Meubels daarentegen werden hier niet echt gebruikt, of dat leek zo! Haha. Het waren soort van bedden die weer opgestapeld waren. Ik weet niet of deze elke dag opgepakt worden na het wakker worden, of dat deze kamer alleen voor gasten werd gebruikt. Want daar houdt elke familie ook weer een kamer voor. Helaas was de batterij van mijn camera leeg en kon ik meer foto’s maken. Na de man heel vriendelijk te hebben bedankt ben ik verder gegaan richting het hotel om snel mijn batterij te wisselen. Zo kon ik weer volle kracht vooruit! Ik ben het straatjes van het hotel verder in gelopen en ondertussen zag ik al een enkele geit waarvan de minuten/uren geteld waren. Deze zou dienen als het offer. In de verte kon ik al weer muziek horen, en dit stond niet zachtjes aan maar echt op volle toeren! Er waren allemaal jongens aan het dansen en voetballen, je kon zien dat ze in de feeststemming waren. Iedereen was aan het meezingen en lachen. De vrouwen stonden in de deurposten mee te lachen en te fluisteren. Een paar jongens zagen mij al snel, en natuurlijk zoals dat hier gaat kwamen ze al snel mijn kant op. Dus ik draai me automatisch al snel om, want toch niet te zeker van mijn zaak of het allemaal de juiste bedoelingen zijn. Een van de jongens praat redelijk engels en vraagt of ik met hun mee wil lopen. Ze gaan snel een geit slachten en ze vinden het leuk als ik bij het ritueel aanwezig ben. Omdat ik dit graag een keer mee wil maken loop ik met ze mee. De jongens vinden het helemaal geweldig en gaan helemaal uit hun dak! De jongen die zich voorstelt als Christiano Ronaldo verteld mij van alles over de familie en buurt. Dat hij heel graag wil studeren maar dat hij dat nu niet kan in verband met de revolutie. Dit raakt de locals zo ontzettend hard dat ze maar amper rond kunnen komen. Toeristen zijn er nog maar amper. Het moet eerst slechter worden voordat het beter wordt, maar hier is dat nu wel een hard gelach! Voel me op dat moment maar een vervelende westerling en als hij vraagt waar naar toe ga na Egypte schaam ik me om te vertellen dat ik doorreis naar Cape Town en daarna India. Het is zo oneerlijk dat het bepalend is waar je geboren wordt of je zelf invloed hebt op je toekomst, een goede opleiding of om überhaupt buiten je eigen landsgrenzen te komen. Ik kan alleen maar hopen dat het voor deze Christiano goed zal gaan. Ondertussen kletsen we verder over koetjes en kalfjes. Hij neemt me mee naar een stier die ook het einde van de dag niet zal halen. Dan komt een vriend eraan rennen, de geit wordt nu geslacht we moeten snel komen. Met dat wij eraan komen lopen snijdt de slager van vandaag de keel van de geit door. Iedereen begint te roepen en schreeuwen omdat ze het beste plekje voor mij hebben, waarvan ik het beste foto’s kan maken. Als er ook maar iemand voor mij gaat staan vliegt Christiano erop dat ze aan de kant moeten. Ja, ik heb een ere plek gekregen bij de offer van deze geit. Ik was eigenlijk best heel zenuwachtig omdat ik niet wist hoe is zou reageren. Misselijkheid, braken, verdriet alle emoties zouden kunnen komen! Hier had ik hem ook al voor gewaarschuwd, maar hij keek me maar raar aan toen ik hem dat zei. Voor hem is dit natuurlijk normaal, maar het was moeilijk voor te stellen voor hem dat ik er niet echt aan gewend ben dat er dieren voor mijn ogen gedood worden. Toch viel het me heel erg mee. Het beest bleef nog een tijdje naschokken en daarna was het leven eruit. Toen werd het wel een beetje vies. Om het dier te villen maakte de slager een gaatje bij zijn ene poot en begon er in te blazen. Iedereen begon te lachen toen ze mijn gezicht zagen veranderen, zal ook vast een grappig gezicht zijn geweest! Haha. Maar de geit begon de vormen van de luchtballon van die ochtend aan te nemen. Beetje helium en het arme beest zou letterlijk naar de hemel gaan! Ondertussen gebeurde een ander beetje misselijkmakend iets, iedereen ging met zijn handen door het bloed van de geit en liet handafdrukken op de muren achter. Dit doen ze voor gelukswensen. Christiano vroeg of ik zijn huis wou zegenen! Haha… toen die dat vroeg begon ik heel hard te lachen! Wat denk je zelf?! Dan zou het bloed gemengd worden mijn met ontbijt, for sure! Toch bleef hij hierover doorvragen, dat ik bijna op het punt stond om het te doen. Het is toch best heel gaaf om te zeggen dat je zoiets gedaan hebt. Maar helaas moet ik jullie teleurstellen, aan mijn handen kleeft geen bloed! De geit wordt opgehangen om zijn jasje uit te trekken, deze worden op plekken verzameld zodat deze voor meerdere dingen kunnen gebruiken en bij de armere mensen terecht komen. Ook het vlees wordt gedeeld met de arme mensen, de ene helft blijft bij de familie de andere helft wordt verdeeld onder de armen. Samen met Christiano zou ik de vacht naar zo’n plek brengen, maar als ik op mijn horloge kijk zie ik dat ik al 2 uur alleen weg ben. Dus moet echt wel even aan de anderen laten weten dat alles ok is. Spreek met hem af dat ik 15 minuten later weer terug ben en dan wordt de grote stier geslacht. En dit is geen kleintje, zal wel een bloederige bedoeling worden. Bij het hotel aangekomen kom ik Brian tegen, die net zo hysterisch als mij is over wat er allemaal in de buurtjes gebeurd dus we gaan samen verder op pad. Het blijkt dat de mensen tegen mannen toch veel minder open zijn dan voor vrouwen. Iedereen begroet ons, lacht en ik ben bijna en dezelfde feestvreugde als de locals! Haha… Als we weer bij de grote stier aankomen, wordt deze in een gang gezet en daar zal hij nog zeker 2 uur moeten wachten op zijn dood. Dat duurt ons iets te lang dus besluiten we maar verder gaan, genoeg slachtingen te zien hier! Als je door de kleine steegjes loopt waarvan de helft bestraat is en de andere helft bedekt is met zand, is dit nu met grote delen weer bedekt met plassen bloed. Met je slippertjes aan is het soms echt oppassen waar je loopt, want je wilt echt niet in een plas bloed stappen! Aan het einde van de ochtend zijn we weer getuige van 2 slachtingen van stieren, de man die me die ochtend zijn huis had laten zien kwam ook voorbij. Het bleek dat dit het huis van zijn ouders was. Zijn broer en neven waren allemaal aanwezig. Ook hier worden we uitgenodigd. Eerst bedanken we ze, maar na aandringen zeggen we dat we het een eer vinden om er bij te mogen zijn. Eenmaal weer bij het hotel, zijn we zo ontzettend klaar met alle bloederige gebeurtenissen dat we maar niet meer op de uitnodiging uitgaan. Ik had die ochtend 1500 foto’s gemaakt en deze moesten ook uitgezocht worden. Ik was eigenlijk van plan om ook direct die dag uit te schrijven, maar had er geen kracht meer voor. Zo erg dat ik die nacht 12 uur geslapen heb, kan me niet meer heugen wanneer dat voor het laatst gebeurd is!
iedereen heeft de volgende dagen nog alles te zien in Luxor, maar omdat ik dit al gezien had vond ik het wel prima om na 3 dagen weer verder te gaan. En ook was ik een beetje klaar met “What’s your name? Where you from? Money, money, money!!!” Het liefst direct naar Sudan, maar daarvoor moesten we nog eerst een paar dagen in Aswan verblijven. Maandag, judgementday! Dachten we… Maar nog niets gehoord! Dinsdag dan maar hopen dat we vandaag onze visums krijgen! Ook deze dag gaan we visumloos door… Het begint nu wel heel erg spannend te worden want we moeten donderdag op de ferry zitten naar Sudan!!! Dinsdag vieren we alvast Halloween, want woensdag aan de borrel en de volgende dag op de ferry is niet de beste combinatie. Ik zou als Arabische bouncer gaan, want er moet toch een uitsmijter aanwezig zijn! Punch met wodka, biertjes en muziek op het dakterras van het hotel. We hadden andere overlanders uitgenodigd, en deze waren ook van de partij. Die waren allemaal verkleed als overlanders… Maar toch hebben wij er met z’n allen een kleurige bedoeling van gemaakt! Helaas was er een zwembad aanwezig, en mijn telefoon die bij Jess in de broekzak zat vloog er samen met haar in. Uiteraard was het water zo ontzettend vies, dat de telefoon de volgende ochtend pas weer gevonden werd. Wat een zware dag was dit! Afscheid nemen van mijn contact met de buitenwereld! Nu loop ik heel trots met mijn felblauwe Nokia, waarmee in sudoko kan spelen, helaas geen snake meer! Oh ja, en alleen sms functie natuurlijk! Dus iedereen die geen antwoord op mijn what’s app krijgt, die ga je ook niet meer krijgen ;-) Graag smsen! Ennuh, ik heb ook geen nummers, dus naam erbij vermelden! De hele dag is iedereen zo beroerd, dat als we het goede nieuws krijgen dat onze visums binnen zijn we er niet echt heel erg blij mee kunnen zijn! Haha!!! Water en snacks inslaan, want die ferry is weer een verhaal apart. Het is namelijk ongeveer 18 uur varen, de boot vertrekt om 17.00 uur. Maar wij moeten er al om 10.00 uur zijn. Een goed uur later zitten we op de boot. Geen schaduw, dus we proberen met sjaals en sarongs een beetje schaduw te creeeren. En dan hebben we nog geluk, want voor deze plek moet je extra geld betalen! Haha. De rest van de boot is volgepakt met mensen en de meeste vreemde dingen die mensen mee nemen. De toiletten staan bekend als de meest smerige ter wereld. Nou ja, we hebben ons dus een beetje voorbereid op het meest vreselijkste! Maar dat viel heel erg mee, al duurde het wel lang natuurlijk! En we betaalden extra voor deze plek, maar op deze plek mag je dan niet in het donker licht aan en het liefst ook zo min mogelijk bewegen! Haha… fraai is dat! Dus we konden geen boek lezen, rondje lopen, laat staan rechtop staan. Om half 9 lagen we dan ook allemaal in ons slaapzakje te genieten van de prachtige sterrenhemel. Zo zie je ze bij ons in Nederland niet, dus dan nu maar dubbel genieten! En ik heb heerlijk geslapen! Je wordt natuurlijk wel wakker om half 6, maar dat maakt niet uit! En dan mag je nog een keer zonsopgang zien bij Abu Simbel. Ja, Abu Simbel ligt namelijk aan Lake Nassa. Toen dit meer gecreëerd werd lag Abu Simbel een paar meter lager, dit moesten ze hiervoor een paar meter verplaatsen. En dan komt bij iedereen het domme besef. Maar hier hebben we laatst 4,5 uur over gereden, en nu hebben we er een hele nacht over gevaren?! Waarom gaat er geen weg? Dit is weer iets Afrikaans… Er is een weg, maar dit was een militaire weg en niet toegankelijk voor normaal verkeer. De enige grensovergang is dus deze ferry! We snappen het allemaal niet, en het slaat nergens op. Maar zo gaan ze hier te werk. Accepteren en vooral niet te lang over nadenken! Tegen 11 uur komen we in de haven van Wadi Halfa aan. Voordat we van boord mogen moeten we voor de 4^e keer weer papieren invullen, want in Sudan gelden bijna alle verboden! Na veel bloed, zweet en tranen staan we een paar uur later eindelijk weer oog in oog met onze truck “Dirty Gerdy” en Nick. In Wadi Halfa hebben 2 uur de tijd om te lunchen en boodschappen te doen voor de komende 4 dagen, want dit is het laatste plaatsje waar we komen voordat we de hoofdstad Khartoum bereiken. Tja, en hoe moet je je Wadi Halfa voorstellen? Ik doe mijn best… Zie een hele grote zandvlakte waar je 1 geasfalteerde weg ziet, naast de weg zie je allemaal kleine lemen hutjes wat winkeltjes zijn, maar waar je niet altijd kunt zien wat ze verkopen. De paar oude reclameborden die ze hebben laten wat kleur zien. Degene die deze dagen moeten koken lopen met z’n allen naar de markt. Dit is een plein, van zand natuurlijk, met wat kraampjes van hout en wat groentes opgestapeld. Mannen met grote witte banden om het hoofd liggen wat te slapen tot ze die blanken aan zien komen. Maar we hadden verwacht dat iedereen zou gaan roepen zoals ze in egypte doen, maar dat doen ze niet. De Sudanesen zijn heel relaxt en willen je heel graag helpen, maar zullen je zeker niet in de weg lopen. Het was wel even moeilijk om hier je maaltijden te voorzien, want wat je kunt krijgen is tomaat, aubergine, ui, aardappel, kleine paprika’s, en met een beetje geluk wat wortels en tonijn in blik. Na een overheerlijke falafel als lunch, kunnen we dan eindelijk al het eten inpakken en de woestijn in! Omdat de tijd weer een uur verzet is en alles veel tijd in beslag nam, rijden we een uurtje en dan op zoek naar een mooie plek waar we onze eerste nacht kunnen verblijven. En wat zie je dan… Zand, zand, zand, zand, een heuvel van zand, wat rotjes, een grote gele truck, 10 tentjes en een kampvuurtje. That’s it!!! En wat heerlijk… Koken gebeurd boven het vuur, we zitten met kleine klapstoeltjes om het vuur en iedereen is blij. We made it… We zijn eindelijk aan het camperen in het wild. Na het eten gaan we even een rondje lopen. Haha! Waarheen? Het maakt niet uit, want het enige wat je ziet is onze truck en weer die fantastische sterrenhemel. Het zand is nog heerlijk warm onder je voeten, en het is doodstil. Een briesje maakt het af, geen fris briesje maar eentje van 35 graden. Heerlijk… Eindelijk weer ademhalen! Dit geeft je echt een werelds gevoel. En dan te bedenken dat je dit nog een aantal dagen gaat doen. Bijna een sprookje! De volgende dag begint al om 6 uur, en dat is niet erg want de nachten beginnen ook  vroeg. In de truck staat de muziek aan en worden we de hele dag gezandstraald. Zelfs dat voelt heerlijk aan! Haha. Na een paar uur zit bijna iedereen met een hoofddoek om, het voelt ook wat veiliger want soms stuiten we op wat mijnen en daar lopen alleen maar wilde mannen rond. Als je dan je blonde koppie uit het dak steekt worden ze helemaal wild. Dus met alle liefde bedek ik mezelf met mijn sjaal. De dagen vliegen voorbij… en dan zitten we plots weer in de bewoonde wereld! Eerst een klein plaatsje waar we wat rondsnuffelen en wat lunchen, daarna op weg naar Khartoum. De hoofdstad van Sudan. We hadden ons allemaal verheugd op een heerlijke douche, want 4 dagen in de truck met al dat zand maakt je niet fris. Iedereen was bruin, mijn witte t-shirt is niet meer wit… Wordt ook niet meer wit, maar dit heb ik graag opgeofferd voor het avontuur in de woestijn. Ook de lens van mijn camera heeft de wildernis niet overleefd. Zand gaat echt overal inzitten, het enige minpuntje! Haha…

Nu zit ik aan de Nijl in Khartoum, nog steeds niet gedoucht… Want de douche doet het niet op de camping! Hahaha… Maar we hebben een emmer water, dus wat maakt het uit jongens! We zijn in ieder geval allemaal vies.

Ik kan nog uren doorgaan, want ondertussen bedenk ik me weer zoveel wat ik eigenlijk ook met jullie wil delen, maar ben bang dat jullie allemaal afhaken na dit lange verhaal! Hahaha… Ik ga proberen wat vaker te schrijven zodat de verhalen wat korter blijven.

Groetjes!!!

Even wat andere puntjes… Filmpjes wil ik graag uploaden, maar dat is me nog niet gelukt! Ze staan klaar, ik ga mijn best doen. Foto’s volgen uiteraard! Reacties graag op mijn blog en niet op facebook. Want wil uiteraard een boek maken, en vind het leuk dat jullie reacties er dan ook bij staan. Verder ben ik dan alleen nog maar bereikbaar via de sms. En dat zal ook tot kaapstad niet veranderen, wat ik heel erg jammer vind!