Bitter sweet India

Op m'n kleine terrasje voor m'n tent, rustgevend muziekje op de achtergrond (naast de krekels en af en toe een blaffende hond), kijk ik uit over de lichtjes van een voor mij nog onbekende Kathmandu Valley. Waarin het midden een heuvel is met daarop een prachtige middeleeuwse tempel (voor mij bekend als wederom een Monkey Temple) die over enkele minuten in de schijnwerpers wordt gezet zodat ik er ook van kan genieten. Heerlijk en sereen, en een beetje fris! Dikke sokken, fleece vest en een wollen sjaal mag dit niet bederven. Afgelopen zaterdag ben ik geland in het land waar iedereen dol op is en enthousiast over is, Nepal. Vanuit het vliegveld ben ik direct naar mijn thuis voor de komende 8 dagen gebracht, een yoga centrum. Dacht dat na alle gekheid die India met zich mee brengt ik wel een weekje in rust en reinheid door kon brengen. En dat was geweldig gedacht!!! Want ik was er ook echt wel aan toe... 

De gekheid van de afsluitingsceremonie bij de grensovergang van India naar Pakistan is daar een goed voorbeeld van. Na de lange treinreis waren we eindelijk aangekomen in Amritsar, onderweg naar ons hotel kwamen we erachter dat het niet de beste timing was. Het was de verjaardag van een van de belangrijkste godinnen van de Hindu's. Mensen waren echt overal, dit betekende een langere reis naar ons hotel. Daar was ik vooral niet blij mee want had al een tijdje naar deze ceremonie uitgekeken. Missen was geen optie en een dag langer blijven was ook geen optie! Druk, druk, druk ;-). Blijkt je hotel ook nog eens niet helemaal zuiver te zijn, of course! But we made it... Dat het een voordeel voor ons is in dit land omdat ze wachtrijen voor mannen maar ook vrouwen hebben waren we nu heel erg dankbaar voor, en nog meer toen we erachter kwamen dat toeristen ook hier een plaatsje voor de rest krijgt. VIP entrance, thank you very much. Eenmaal binnen zagen we pas echt dat Indiërs gek kunnen zijn. Dansen op straat, een bomvol publiek wat continu loopt te joelen en te schreeuwen, we keken onze ogen uit. Er werd me weinig tijd gegeven want door de vrouwen werd ik al direct de straat op getrokken om met ze te dansen. Badend in het zweet vond ik het al snel jus, laat mij maar lekker toekijken vanaf de stoep hoe jullie los gaan op waarschijnlijk een van jullie mooiste dagen van het jaar. Het voorprogramma van muziek en aanmoedigingen duurde natuurlijk veel langer dan de ceremonie zelf, en moet toegeven dat we er niet heel van van hebben kunnen zien. Mensen zitten hier zo vol met passie dat ze zelfs niet naar de militairen luisteren, en die lachen er dan op hun beurt weer om. Strange Ay? Charme van de ceremonie waarschijnlijk. De ceremonie bevat een aantal douanebeambten die ook militair kunnen zijn, een soort van machtsuiting doen naar de Pakistaanse beambten en vice versa uiteraard. Het geheel is vrij lachwekkend want dit doen ze met veel geluid en veel gezwaai met de benen. Uiteindelijk wordt er een boek dichtgeslagen en dit is dan het einde van de ceremonie. Toen iedereen, vooral mannen, de straat op liep en achter een gespannen touw ging staan dachten wij natuurlijk dat er nog iets ging komen. Dit was niet het geval, we werden letterlijk platgedrukt in de menigte. Een vriendelijke man zag mijn worstelen en zorgde ervoor dat ik bij hem kon staan zodat hij mij wat ruimte kon geven, erg vriendelijk denk je... NOT!!! Hij zag zijn kans schoon om die blanke maar even bij de kont te grijpen. Daar houden ze van! Toen ik direct zag dat het zijn arm was heb ik hem maar even duidelijk gemaakt dat mijn handen waarschijnlijk meer schade aan zijn lichaam kunnen brengen dan hij aan die van mij. En hij was met de noorderzon verdwenen... Heel fijn! Op hetzelfde moment werd Tegan ook lichtelijk ongevraagd betast, ook die werd bang van ons. Scheelt dat we bijna een kop groter zijn dan de bevolking hier! Hahaha... Gelukkig werden we direct daarna gespot door een militair en die heeft ons uit de mensen massa mogen redden. Erg dankbaar! Weird Ay? Vanuit Amritsar zijn we naar Chandighar gereisd om vanuit daar de volgende dag de schattige bergtrein naar Shimla te pakken. De beste treinreis in heel India! Van het ene mooie uitzicht naar het andere mooie uitzicht de bergen in van de Himalaya's. Soms zagen we weinig, maar dan konden we genieten van een prachtig echtpaar tegenover ons die niet zo'n geweldig huwelijk hadden. Uiteraard was de vrouw ontevreden over wat de man deed of juist niet deed. In Shimla aangekomen dachten we dat we nog heel even in de taxi moesten zitten naar ons prachtige hotel met spa en hotspring. Dit was toch even een vieze tegenvaller, 2 uur later en misselijk van alle haarspeldbochten een het ontwijken van toekomend verkeer kwamen we aan bij het hotel. Voordeel van de afstand, we waren een van de weinige gasten. Zo brutaal als ik nu geworden ben vroeg ik direct om een gratis upgrade want ons uitzicht was niet top. Uiteraard mevrouw! We werden op onze wenken bedient, just as we like it! We hebben dan ook maar alles uit het hotel en hotelkamer gehaald wat erin zat, want de volgende dag moesten we die helse rit weer terug! Sad times... Helemaal uitgerust, met een lichte kater en een late lunch hebben we een lift gekregen van de vriendelijke eigenaar van het hotel en zijn Italiaanse vrouw. Het was namelijk het geval dat we met onze beide mondjes en handen en voeten niet achter konden komen welke bus we moesten hebben en of die überhaupt wel ging. Mensen hebben ons echt waar 3x de verkeerde bus in gestuurd, we waren zelfs al onderweg de verkeerde kant op toen ik zag dat die weg naar een andere berg leidde. Helemaal geradbraakt, misselijk en compleet uitgeblust kwamen we 8 uur later aan in ons hotel in Chandighar. Bijslapen was uiteraard geen optie, want het was matchday. Heb een puppy nog nooit zo opgewonden gezien als Tegan was voor deze cricket wedstrijd India - Australië. Heel misschien voel je hem al aankomen? Maar in weken regent het niet, de rest van de dagen ook prachtig weer, maar deze dag regent het dat het giet. Ik heb geen verstand van Cricket, dus toen ik tegen Tegan zei dat die spelers toch geen mietjes waren kreeg ik niet de mooiste blik van haar terug. De wedstrijd werd afgelast! Als klap op de vuurpijl kwamen we er die dag achter dat de tickets die we hadden voor alle 5 de dagen geldig waren, waarvan wij niet op de hoogte waren en dus onze complete en gehele reis om deze ene dag hadden gepland! For f*ck sake?! Really sad times... Heel toevallig had ik in een krant gelezen dat de spelers van het Australische team in The Marriot verbleven, dus als troostprijs zijn we daar maar naar toe gegaan. Daar werden we meer dan welkom geheten! Er werd ons zelfs een douche aangeboden, omdat we als verzopen katjes aan kwamen. Maar dat was te veel voor ons op die dag, dus we hebben het ordinair op de luxe toiletten gedaan met een sproeiertje. Waar de schoonmaakster ook er blij mee was. Een heerlijke lunch en uiteindelijk een prachtfoto van Tegan en 6 zeer vriendelijke spelers heeft haar dag iets op weten te fleuren.
Van de kou en de regen zijn we naar het warmere Varanasie getreind.... Hier hebben we ons vooral verwonderd over wat te zien was in deze heilige stad. De heilige rivier De Ganges is hier het grootste onderdeel van. Wat heiligheid met zich mee kan brengen en hoe grenzeloos heiligheid kan zijn, daar staat rivier De Ganges wel symbool voor. Zoals menig een wel weet worden hier vele gelovige, overleden mensen gecremeerd zodat ze in de rivier weer terugkomen bij de bron van het leven. Ik hoop dat ik het een beetje goed uitleg. Doordat het wordt gezien als de bron van het leven, baden mensen ook ik de Ganges (zelfs naast de plekken waar de lijken nog branden) en voorziet de Ganges geheel Varanasie van drinkwater. De pomp naar het waterreservoir ligt bijna naast de uitgang van de riolering van Varanasie. Dit zou voorons al voldoende redenen zijn om dat water met niet een vinger aan te raken. Waar ik nog aan toe kan voegen is dat het water door deze redenen nog niet eens heel schadelijk zou kunnen zijn, dan is het wel dat er fabrieken verderop staan die chemisch afval waaronder lood lozen in deze "heilige" rivier. Strange ay?
Voor onze laatste bestemmingen waren we noodgedwongen om voor een luxere manier van reizen te kiezen, een auto met privé chauffeur. Want Khajuraho lag wat uit de richting voor bus en treinvervoer. De chauffeur begreep d'r zelf niet zoveel van en als ik mijn iPhone niet had gehad was ik nu denk ik nog steeds niet in Delhi aangekomen. Maar dat mag de pret nu niet meer drukken! Khajuraho hebben we onze ogen uitgekeken bij de wel bekende Kama Sutra tempel. Een gids die ons alle sappige details over de tempel en de geschiedenis hiervan kon vertellen was dan ook heel verhelderend. De basis van Kama Sutra ligt dan ook in de reïncarnatie van het leven, valt wat voor te zeggen. Maar als je de tempels zo bekijkt wisten ze in die tijd ook wel wat pure lust was! En dingen die we tegenwoordig niet echt meer accepteren, gemeenschap met dieren... Jep, die was voor ons ook heel schokkend. Maar ja, vrooger kon als! Na een interessante ochtend wouden we onze dag nog wel even goed gebruiken om wat meer te zien van de omgeving. We hadden gelezen over prachtige watervallen... Een van de medewerkers van het hotel wou wel samen met een vriend met de brommer meerijden. Dit leidde tot een puberale middag en avond, want die jongens zaten nog op de High School. Vast niet ouder dan 16 jaar... Maar ze waren gezellig gezelschap... Van een toch teleurstellende droogstaande waterval, naar een wedstrijdje over zandpaden en over een lege kermis. Met ondertussen de grootste grappen over een Monkey, een Cat, een Turkey en een Peacock hebben we de grootste lol gehad met deze tieners! 
De laatste stop voor we in Delhi het vliegtuig naar de prachtige tropische Andaman & Nicobar Islands zouden pakken was het Magische Taj Mahal... Wauw!!!! Wat een gebouw... Kan d'r heel veel over zeggen, maar je kunt dit alleen begrijpen als je het met eigen ogen ziet. Ben nooit eerder echt onder de indruk geweest van een gebouw, maar dit straalt alle liefde en magie uit waar het voor bedoeld is. 

En dan de mooiste eilanden die ik ook gezien heb! Krijg het al warm van binnen als ik eraan terug denk. Je verwacht het bijna niet meer, maar de zijn ook wat slimme Indiërs. Om op deze eilanden te komen moet je eerst vliegen naar India, want alleen van daaruit kun je een vlucht pakken. Daarna krijg je een permit dat je niet langer dan een maand mag blijven en 80% van de eilandengroep is afgesloten voor toeristen. Er zijn nog stammen die hier leven, best bijzonder toch. Daardoor zijn de eilanden niet overspoelt door rijke luie toeristen, maar meer de reizigers die het eiland waarderen voor wat het is. De hoofdstad Port Blair is dan ook de enige stad wat op een stad lijkt. Je kunt heerlijk genieten van de kleine geasfalteerde weggetjes met je fietsje, de stranden waar je echt als enige bent als je wilt, de lokale bevolking en de prachtige onderwaterwereld.  Helaas heb ik hier alleen van moeten genieten, want Tegan heeft deze tijd in bed doorgebracht. Dus heb ik mijn tijd met een Nieuw Zeelander die vrijwilligerswerk in Afghanistan heeft gedaan, a runaway bride uit London, een Noors koppel uit Denemarken en een Deense moeder die niet meer in het schoolsysteem geloofde dus maar met haar 8 jarige dochter is gaan reizen, doorgebracht. De combinatie hiervan levert natuurlijk veel gezelligheid op de laatste dag heeft onze Italiaanse en zeer slecht engels sprekende duikinstructeur er nog wat meer gezelligheid bij gegooid. Na deze fantastische dagen vond ik het vreselijk om weer terug te gaan naar die vieze stad! Had graag nog een week willen blijven... Helaas! Tegan had een normaal hotel nodig om op krachten te komen. Want het vreselijk moment van het afscheid kwam eraan. Tegan gaat verder naar Marokko en ik het magische Nepal. Erg jammer was dat ze nog niet fit genoeg was om met mij mee te gaan de straat op voor het Holi festival. Het feest van de kleuren, en ik denk het grootste feest in India. Samen met een andere Britse jongen ben ik op pad gegaan. Na 2 meter buiten de deur begonnen de Indische mannen mij al te belagen met kleuren. Happy Holi! Happy Holi! Happy Holi!!! Binnen luttele minuten was mijn hoofd gekleurd in roze, geel, blauw en groen... Geweldig! Maar uiteraard komt er weer zo'n momentje dat je India niet leuk vindt. De jongere groep Indiërs... Een jongen komt naar me toe lopen met nog wat jongens achter zich en gooit een hand vol roze poeder in mijn gezicht. Mond neus en ogen konden even helemaal niets, en ik was negatief verrast door wat er gebeurde. Helaas bleef het daar niet bij want ondertussen hadden zo'n 15 jongens om mij heen verzameld die een poging deden om mijn lichaam te betasten. Wist niet wat me overkwam en de britse jongen die keek ook schaapachtig toe. Gelukkig gebeurde het in 2 seconden en was het zo over, maar toch sta je raar te kijken als het overkomt. Omdat ik het al een beetje gewend was die knijpjes, kon ik vrolijk verder lopen onderweg naar een geweldig feest!!! En dat was het... Want de passie van Indiërs is geweldig als je ze ziet feest vieren. En dag dat iedereen weer 8 jaar mag zijn en met water en gekleurde poeder mag spelen. Na een benodigde rustdag kwam de dag van het tragische afscheid met Tegan. Samen hebben we vele landen in Afrika samen gereisd en India, al met al 6 maand! SAD TIMES...
Thanx Tegs for all the amazing things that I shared with you. All the fun we had and all the sad times we also had to share.  Time flew like a rollercoaster! Gonna miss you like crazy and can't wait till November!!!
Tegan your a LEGEND! Love you....

Nu zit ik hier in mijn uppie en zeg maar elke avond tegen mijzelf 'Slaap lekker...'.
Dat klinkt toch echt heel zielig, maar dat is zeer zeker niet! Ik ga nu een maandje genieten in mijn eentje, relaxen en interessante mensen ontmoeten. Misschien een bergje beklimmen, wild water raften en veel cultuur snuiven... En dan home sweet home!!! Waar ik ook heel erg naar uitkijk...

Maar voor nu eerst het bedje in... De blaffende honden zijn wakker geworden, de sterren staan ondertussen hoog aan de hemel en helaas is de mooie tempel nog niet verlicht...

Slaap lekker!