Me, Mo, May and I am...

"Miss, Miss, Miss! Where do you want to go?" says the Riksjadriver.

"To the Railway station please" I answered.
"Please sit, I'll bring you. No problem!" says the Riksjadriver.
"How much?" I asked. "Please sit, I'll bring you." He says again. "How much?!" I asked again.
"50 rupees!" I looked at Tegan and started laughing. "Sir, 20 rupees is a normal prices. We're not cracy and we know that it's not far from here." "But ma'am, it's busy now and it's night."
"Yes miss, 50 rupees is a very good and normal price!" and there pops up another guy behind the riksja. "Sorry, but I think I was talking to him and not you!" Annoyed as I already was. "Sorry, but can you give me a fare price, because you and I both know that 50 rupees is not a fare price." The Riksjadriver gave in a little bit, "Ok, 40 rupees! Ok?" "No, for 30 rupees you can bring us." I replied. "No ma'am, 30 rupees to less! 40 rupees is good price!"
In the meantime the other guy tried to get a good price from Tegan... "Sir" and I looked the Riksjadriver straight in his eyes. "Can you look me in the eyes and say that 40 rupees is a fare price?" "It's a good price ma'am." "Please look me in the eyes and say that it is a fare price."
Nothing... "Ok, we'll find another driver that will bring us for that money! Have a nice evening." And I turned around to Tegan. "Ok ma'am, 35 rupees I'll bring you." I started laughing again. "Sir, 30 rupees is a normal and fare prices. And I'll get it somewhere else if you don't  want  to earn that money." And than he just nodded. 

Maar dat is pas deel 1 de onderhandeling, deel 2 bevat het gesprek waar je vandaan komt, dan vragen ze of we zusjes zijn. Dan antwoorden we standaard dat dat wel een beetje vreemd is als de een uit Australië komt en de ander uit Nederland. Dat begrijpen ze dan weer niet, want dan kun je toch nog wel zusjes zijn? haha... Maar hoe ken je elkaar dan wel? Van school? Nee, we hebben ook niet bij elkaar op school gezeten. We kennen elkaar van Afrika. Dan draaien ze vaak hun hoofd om, Afrika? Dat is iets te ver van hun bedstee... Vervolgens moet je ze vertellen waar je in India geweest bent, en dan waar je in deze stad bent geweest. Want hij kan je natuurlijk nog veel meer mooiere en grotere tempels laten zien dan wat je al gezien hebt. Nee hoor niet nodig, we hebben alles wel gezien. Als de beste man een beetje vriendelijk is krijg je meestal nog een deel 3.

 What's you name? the Riksjadriver gave his hand to Tegan. "My name is Me" she answered. "Haha, you call yourself Me? the Riksjadriver laughed. "Yes, I call myself Me." Tegan confirmed. "Ok, my name is Mo. Nice to meet you." Than he looked at me and I already started laughing. "My name is May, nice to meet you." Tegan and I were laughing out loud now. "Sorry, but that is really how I call myself!" and of course his friend joined us as well to the trainstation, his name was  'I am'. 
"But can I please give you my card, I've a business here in Jaipur. If you decide to come back to Jaipur, than you can always call me and I can bring you everywhere you want for a good price. Or if you've friends that come to Jaipur, you can give them my number."
And than the standard answer comes, "Yes, we will do that!"
"Nice meeting you Mo and I am. Have a nice evening! Bye!!!" And off we go...

After 30 seconds just in front of the entrance I hear somebody screaming "Me and May! Me and May! Meeeeee Maaaaay!" hahaha. There were Mo and I am with my waterbottle. That was too funny! "Thanx Mo and I am! That one was mine ;-)" 

Dit heeft ons 2 weken training gekost om het zo te laten verlopen. India is totaal andere wereld dan wat ik gewend was in Afrika, of waar anders ik ook geweest ben. From TIA to TII, want zoals Afrika zijn eigen gebruiksaanwijzing heeft is die van India denk ik nog wel iets dikker!
Nadat we eindelijk onze tweede vlucht hadden gehaald en midden in de nacht aankwamen begon de eerste naaierij al. Want dat is wat ze doen, waar ze goed in zijn en waar ze bekend om staan. Onze vlucht stond genoteerd dat we om 2 uur 's nachts zouden landen. Tijdens de vlucht werd ons gemeld dat dit om half 12 in de avond zou zijn. Shit, want wij hadden een transfer van het hotel geregeld! Nah jah, pech! we bellen en anders dan moeten we maar een taxi pakken. Na al die stress geen zin om hierover te gaan stressen natuurlijk. Eenmaal geland, staan daar100 Indiërs met allemaal verschillende naambordjes. In de hoop dat onze driver had gecheckt op het vluchtnummer dat we eerder zouden landen, maar helaas. En dan komen ze. De mannen die je zogenaamd helpen. Ook bij ons kwamen er 2 staan, waar we naar toe moesten en of we een taxi hadden. Wanneer ik vertel dat onze chauffeur waarschijnlijk pas om 2 uur er zal zijn vraagt hij of ik een nummer heb, dan kon die hem wel ff bellen. Hij belt geeft de telefoon aan mij en de beste man zegt dat hij er niet is en we maar een taxi moeten pakken. Tegan en ik kijken elkaar even vragend aan maar hebben ook geen zin om nog langer in de drukte te blijven staan, dus gaan naar de taxi. Die dus nu een keer zo duur is dan dat we voor de transfer moesten betalen. Shit!!! Maar ja moet maar... De auto liep nog maar nauwelijks en het zag er allemaal maar shabby uit. Toen we zelf uit moesten zoeken waar ons hotel was omdat de chauffeur het niet wist waren we er wel klaar mee, maar je gaat ook niet echt zelf aan de wandel midden in de nacht in een wild vreemde stad. En al helemaal niet als die stad Mumbai is, was tijdens de taxirit echt wel verbaasd en geschrokken van de extreme armoede. Tuurlijk weet je van de slums en dat het arm is, maar je kan je geen voorstelling van maken dat je in een uur tijd wel meer dan 100 mensen letterlijk op straat ziet liggen. Als ze geluk hebben zijn ze bedekt met een deken. Huizen zie je ook amper... het zijn krotjes of het zijn verwaarloosde gebouwen. Maar in het donker ziet alles er wat gruwelijker uit dan normaal, dus hoop voor de volgende dag. Nadat we goed uit hebben geslapen, wat we erg nodig hadden. Zijn we toch maar even de hort op gegaan, de toerist uithangen en een biertje pakken. Als we aankomen bij de GateWay van India, soort van Arc de Triomph, blijkt niet dat de GateWay de attractie is, maar wij! Eerst komt er een moeder aan met haar kleine super schattige dochtertje. Of we met haar op de foto willen. Ja hoor, waarom niet! Direct daarna volgt de volgende... Binnen een paar minuten hadden ze al heel wat foto's van ons geschoten! Ondertussen hadden wij nog geen foto kunnen nemen van het grote gevaarte achter ons waarvoor we gekomen waren. Tot grote teleurstelling van de mensen gingen we dus ook iedereen maar weigeren, anders zouden we geen stap verder komen. Maar ze bleven ons gewoon volgen, wat in het begin best grappig was. Als wij ergens stonden dan gingen ze snel voor ons staan, foto schieten en dan keken ze je een keer lachen aan en gingen ze weer verder. Totdat ik geld ging vragen... Als ik iemand zag die de camera op ons richtte dan keek ik diegene aan en zei ik dat ie 50 rupees moest betalen, want in mijn eigen land was ik heel erg beroemd en mag je niet zomaar foto's van mij nemen. Dan keken ze je raar aan? Beetje schaapachtig lachen en draaiden ze zich weer om. Wat ook werkt is een gekke bek trekken. Welkom in India! Als dit de komende weken zo doorgaat, dan worden we kanarie gek! Britney, ik begrijp je nu wel een beetje hoor ;-) Haha...
Op naar de toeristische straat om ff rustig een biertje te drinken! Daar zien ze die creamy's namelijk dagelijks. In Afrika ben je 'White' of 'Muzungu', maar hier worden we 'Creamy' genoemd. Te grappig! We hadden op de een of andere manier erg last van een jetlag, of het nu komt door het kleine tijdsverschil of door de drukke afgelopen dagen, of misschien de combinatie ervan... Maar slapen was het enige waar we echt aan konden denken, of aan eten. Want na het eerste Indische gerecht waren we verkocht! Heerlijk!!! Hoezo kilo's verliezen? Ze komen er gewoon weer bij hier.... Haha!
Volgende dag hadden we een taxi geregeld die met ons de "hotspots" van Mumbai af zou gaan... Best leuk om de stad te zien, maar de hotspots vielen toch een klein beetje tegen. Of dat kwam door ons lage energielevel! Op naar Goa... Bijtanken aan het strand! Maar omdat onze vlucht om 6 uur vertrok, ging ons wekkertje om 3 uur. Niet echt bijslapen zeg maar... In Goa hebben we heerlijk geluierd en rond geslenterd over de marktjes. Het is toch echt nog wel een hippie plek, tenminste wel het dorpje waar wij verbleven. Met ons scootertje konden we mooi overal naar toe. Nog een avond op stap geweest in de grootste club daar, de Cubana. Het was lady's night, dit betekend hier gratis entree en gratis drinken! Daar zeggen wij geen nee tegen... Eenmaal daar konden we ons lachen bijna niet meer laten. We hadden al door dat de Russen Goa ook ontdekt hadden, maar dat wij de enige engels sprekende waren was toch wel heel erg. Overal waar je kwam waren het of Indiërs of Russen! En als die gaan dansen, dan kun je maar beter gaan. We hebben een eerlijke poging gewaagd, maar we werden alle kanten op de geduwd. Buiten aan de bar kwamen we erachter dat er toch nog een aantal andere engels sprekende waren. Gelukkig maar! Na wat energie te hebben op gedaan in Goa en ook weer wat zijn verloren zijn we weer terug gevlogen naar Mumbai om vervolgens de nachtbus naar Udaipur te pakken. Dit was ook weer een nieuwe Indische ervaring! Want dat onze taxichauffeur het busstation niet kon vinden was logisch, die was er niet! Na wat rondvragen vanwaar we dachten dat een station moest zijn kwamen we erachter dat we gewoon langs de snelweg moesten gaan wachten met onze tassen. De bus zou dan langskomen en wel stoppen. Heel vreemd, maar we moesten de beste mannen maar geloven. Maar toen een 45 minuten nadat we eigenlijk opgehaald moesten worden, nog langs de snelweg stonden werd het wel wat vreemd. Ondertussen was er wel een local bij ons komen staan die ook de bus moest hebben. Dat geeft de burger moed, het zal wel goed komen. En daar kwam een bus van onze maatschappij aan, en met wat zwaaien keek de chauffeur me aan en hij reedt lekker verder! Verbaast keken we elkaar aan, Neej!! F*ck!!! Waarom stopt die eikel niet?! Niet weer iets missen? We hebben zo'n strakke planning dat we geen dag kunnen verliezen! Nadat Tegan de maatschappij had gebeld en het bleek dat dat n iet onze bus was, kwam die er 2 minuten later aan... Pffff! We lagen lekker knus samen op een matrasje van 1,20 breed in een bus die over wegen rijdt waar meer kuilen in zitten dan dat er asfalt op de weg ligt!

In Udaipur werden we naar een heel leuk hotelletje begeleid en waar we eerst een uiltje hebben geknapt, want die jetlag raak je niet echt kwijt als je alleen maar gebroken nachten hebt. En dat het ons allemaal een klein beetje tegen zit bleek hier ook, want het prachtige paleis in Udaipur was gesloten! Dan maar beetje om het paleis lopen en een boottochtje op het meer, beetje shoppen voor een mooie leren tas enz. Vervelen hoeven we ons natuurlijk niet. En natuurlijk stond er voor ons de volgende dag weer een nachtbus te wachten naar Jaisalmer. Omdat onze bus nog best redelijk was en we nu iets beter voorbereid waren op de slaapbus dachten we dat wel een goede nacht tegemoet zouden gaan... NOT!!! Sjezus, er waren niet eens wegen! Tegan is letterlijk een aantal keren op mij gestuiterd en vice versa. Best lachen voor 5 minuten, maar daarna vergaat je dat wel. Dan heb ik het nog niet gehad over het toeter gedrag van de chauffeurs hier. Volgens mij is er een regel dat je niet achterom kijkt en dat iedereen die achter je zit toetert om te laten weten dat die daar rijdt. Heel fijn dat het werkt, maar mijn god je wordt er horen dol van! Vooral omdat onze bus alleen maar aan het inhalen was en niet een normale claxon had maar een met een deuntje... 
 In onze bus zaten ook 2 meisjes uit London, zei hadden een hotel geboekt en werden opgehaald. Doordat we bij aankomst zoals gewoonlijk bestormt werden door mannen die je waarschijnlijk willen naaien, hebben we besloten in te gaan op hun uitnodiging om mee te gaan met hun. Misschien niet de meest wijze beslissing, maar wel de gezelligste! Met hun zijn we op camelsafari gegaan in de Thar desert. Een hele belevenis maar ik was blij dat ik geen tour van 3 dagen had gedaan! In de nacht bevroren we bijna, maar dekens had ie niet! Dat zei hij eerst toen we gingen slapen... Volgende ochtend toen we zeiden dat we ons dood hadden gevroren zei die doodleuk, maar had dan om meer dekens gevraagd! haha... Grapjas! Het meest grappige was nog dat de woestijn niet zo ver van de stad af lag als de eigenaar van het hotel ons had wijsgemaakt. Hij zei dat we heel erg dicht bij de pakistaanse grens zouden komen, wederom bullshit. Kon namelijk gewoon what's appen met iedereen en facebook checken op de kameel was geen probleem. Wel handig want op de kameel heb je niet zoveel te doen, en woestijn landschap verveelt nog wel een keer. Eenmaal weer terug kregen we de verrassing dat onze tassen in de kelder waren opgeslagen en daar hadden ze lekkage gekregen, kwamen ze achter toen onze tassen op werden gehaald. Gelukkig viel het bij ons nog mee! Die avond mochten we dan eindelijk voor het eerst met de nachttrein! Omdat deze continue volgeboekt was, moesten we met de bus... Het is stukken drukker en vreselijk veel staarders, want dat doen ze. Ongegeneerd staren! Als je ze aankijkt, blijven ze je gewoon aankijken. We zijn en blijven attracties hier! Maar al met al is het wel veel prettiger reizen. Op naar Jaipur! Hier hadden we wat meer tijd, wel fijn om soms wat langer op een plek te blijven. Vooral in het hotel waar wij waren, warm water en een goed bed! Zo konden we eindelijk wat rust bijpakken! Haha, wat ons al werd afgenomen omdat we tijgers wouden zien. Taxi haalde ons om 2 uur in de nacht op! En dan zie je geen tijgers...! Dat was best een teleurstelling. Het bedrijf waar we het hadden geregeld had ons niets verteld over het feit dat de kans om er een te zien 25% was, want het had een tijdje ervoor heel erg geregend. Tja, die details hoor je pas na de tour! Maar in Jaipur hebben we heerlijk een dag genoten van de toeristische attracties oftewel paleizen. Uiteraard hebben we de hele dag ook weer mogen poseren... Toen ik weer begon met 10 rupees voor een foto werden we eerst raar aangekeken, totdat er een groep jongens waren die wel heel veel foto's namen. Voor de gein zei ik dat hij ondertussen wel op de 100 rupees uit was gekomen! Aan het einde van de sessie kwam die dan ook netjes aan met 100 rupees. Dit konden we natuurlijk niet aannemen, maar het hele geheel was wel weer een grappige belevenis. Toen we later op de dag weer door een groep jongens werden belaagd zei ik tegen Tegan, maar nu is het menens. Ik ga zeker geld vragen en nu neem ik het aan ook! Samen met de 2 verdiende 10 rupees staan we met de jongens op de foto. En dan ook nog tot grote dank gaan ze op de knieën om je een handkus te geven. Tja, die passie missen we toch een beetje bij de westerse mannen ;-)

Op dit moment zijn we onderweg van Jaipur naar Amritsar met de trein. We hebben al 18 uur achter de rug en hopelijk zijn we er over een uurtje. Geeft me mooi tijd om een verhaal te schrijven, loop ik in ieder geval niet meer zo ver achter! Maar het is ook lang zat! Want er zitten genoeg kinderen waarvan de ouders het prima vinden dat ze gillen en schreeuwen, 's nachts liggen hier meerdere mannen de snurken als een beer, zo om de 10 minuten komt er een heerlijk vleugje van penetrante pislucht voorbij, en het scherm van de ipad kan ik bijna door het stof niet meer zien! Als je dit zo leest dan zul je wel denken wat is dat voor varkensstal... Maar het is fantastisch! Je moet het soms toch een beetje romantiseren ;-)

Waarschijnlijk heb ik binnen nu en 2 weken wel weer een keer een lange rit waarin ik me verveel en jullie de rest van de trip kan vertellen...
Nog maar 6 weken en dan is de planning om weer in het koude kikkerlandje te zijn! Das best snel!!!
En heb voor de laatste maand nog geen plannen, dus suggesties zijn welkom!!!

Tot snel!
Dikke stoffige kus