Om mani padme hum....

Wauw... Ik zit dit te schrijven met kriebels in mijn buik omdat mijn vlucht vanavond gaat, terug naar Nederland! Als jullie dit lezen ben ik er al, vreemd! Kan me niet echt voorstellen hoe het dadelijk weer is om "thuis" te zijn. Al die maanden reizen hebben je het thuisgevoel echt wel een beetje afgenomen. Ben altijd omringt geweest door fantastische mensen, vele prachtige mensen mogen ontmoeten die ik hopelijk in de toekomst ook zal blijven zien of ik zelfs vrienden mag noemen... Maar zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens zeggen ze wel eens. Denk dat ik het daar wel mee eens ben! Het verlangen om nu omringt te zijn door mensen van wie ik houd en die ook van mij houden is toch groter geworden dan het verlangen om nieuwe landen, culturen, mensen te ontmoeten.

Nepal, last but not least! Wat een land, beste keuze om mijn reis af te sluiten...
Na een week detoxen in het Yoga centrum was ik klaar voor de stoffige buitenwereld. And dusty it is... Pfff! Slaat je direct op de longen. Had ook eigenlijk geen idee wat ik me bij Thamel moest voorstellen. Van mensen in het Yoga centrum had ik gehoord dat het bomvol met winkeltjes was, maar dat was het dan ook wel een beetje. Shoppen?! Geen probleem, daar hou ik het wel ff mee uit ;-). Ik was van plan om direct een trekking te plannen, en het liefst nog een mountainbike trip met wat wateractiviteiten erbij. Maar na een dag in Thamel dacht ik... 'T is wel goed met dat gereis en getrek met die tas! Ik blijf eerst eens lekker hier. Had een heel fijn ontbijt tentje gevonden waar ik in de ochtend mijn dag begon. Rough Guide mee, theetje met pannenkoekje of yoghurt. En dan maar zien wat de rest van de dag te brengen heeft. Lekker aan de wandel door de stad, met de lokale bus naar andere dorpjes en bergdorpjes, yogales, gewoon lekker een boekje of een borrel met mega inspirerende mensen! Ik heb deze week zo intens genoten van alles en iedereen om me heen, en van mijn eigen gezelligheid. Gelukkiger mens kon je bijna niet krijgen. In deze week toch ook maar een trekking geboekt. Heel handig als je al hier bent, want in een paar uur was ik bijna alle agencies langs geweest. Uiteindelijk besloten om maar met een goed georganiseerde en professionele te gaan, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan! En het leuke was dat ik dan samen met een Nederlandse meid ging. Je kan makkelijk iets vinden voor de helft van het geld, maar als er dan iets tijdens de trekking gebeurd dan ben je waarschijnlijk de sjaak. Dat zou natuurlijk erg vervelend zijn! Na een heftig weekend gingen we op maandag vroeg op pad naar Pokhara om vanuit daar te beginnen met de trekking. En dan heb je heel veel geluk dat Suzanne mijn trekkingsgenootje ook nog eens een hele leuke meid is! Dat moet wel een succes worden! En dat werd het... Echt een van de gaafste dingen die ik tijdens mijn hele reis gedaan heb. We zouden een van de kortere trekkings doen want het grappige was ook nog dat Suus en ik allebei die volgende maandag verwacht werden bij Kopan Monastery, yep het klooster! Maar daar straks meer over... Hihi! In een kleine volgepakte Suzuki zaten we dan Suus, Pramod onze gids en de porter waarvan ik de naam maar niet kan onthouden en onze bagage!! Heel zielig want die porter kreeg het zwaar te verduren met onze tassen. Je zag alleen de tassen aan zijn hoofd hangen en twee kleine korte pootjes er onderuit komen... Maar wat was het prachtig! Alleen maar verbazing, na verbazing over de fantastische uitzichten. Kleine dorpjes waar je doorheen loopt, kleine kindjes die aan het spelen zijn de iets grotere kindjes die de ouders helpen met allerlei taken. Scholen kom je er amper tegen. Overnachten deden we bij zogenaamde teahouses. Deze hebben hele primitieve kamertjes, met vreselijk harde bedden en meer is er ook niet. Met geluk een hangertje voor je jas! Ze hebben ook een restaurantje waar het in ons geval vaak net iets te koud was en het eten bestond uit de grote variatie van spaghetti, macaroni, noodles, ei en een mountainpizza. Heerlijk met gesmolten Yak-kaas, nou voor deze geldt zeker "It's all in the name!!!". Gadver wat smerig... Alles van de Yak heeft me niet gesmaakt. Helaas begon het de eerste middag al te regenen en te onweren. Opzich niet heel vervelend, want het is wel lekker verkoelend en onweer in de bergen ja dat is iets magisch. Ik kan daar in ieder geval enorm van genieten. Na 2 dagen bijna 2000 mtr geklommen te hebben, stond er een vroege ochtendklim op ons te wachten. Poon Hill, dit is een van de mooiste plekken van de Annapurna om de zonsopgang te bekijken. Tja, en mij hoef je echt niet te vragen of ik dat wil! De bewolking maakte het nog wel eventjes spannend of we wel goed zicht hadden... Maar het was adembenemend! De klim en het uitzicht!!! Maar dit was echt de moeite waard. Helaas staat het er vol van de mensen, maar ook die vallen in het niet. Wel leuk dat je ondertussen al zoveel mensen continue tegenkomt dat je die al een beetje kent. Team Australia, 8 vreselijk gezellige dames die elk jaar een trekking maken. Team Korea waar we het liefst grote afstand van hielden, maar nooit lukte. Deze bestond uit ik schat zo'n 25 in vol ornaat geklede, stok prikkende, onbeschofte mannen en vrouwen. Team Schotland, het kleinste team van 1 persoon. Andy is arts en heeft onderzoek gedaan op Mount Everest Base Camp naar hoogte ziekte. Tja, dan mist alleen Team US nog! En je mist er niets aan... Het waren 3 ex militairen die dachten dat ze natuurlijk de stoerste en meest atletisch waren. 
Na deze klim werden de dagen wat gemakkelijker. Maar zeker niet minder mooi! En ik heb nog nooit zoveel rododendrons bij elkaar gezien!!! Voordeel van in het voorjaar de bergen in gaan. Wat prachtig!!! Een van de laatste dagen stopten we in een bergdorpje die aan de rivier lag en waar ook een hotspring was. Die konden we wel gebruiken, onze spiertjes vooral! Op de trap verteld Pramod dat onze porter nog nooit eerder een vrouw in bikini heeft gezien... Dan sta je toch wel ff te raar te kijken, die beste jongen zal rond de 25 jaar zijn. Dan kom je er weer achter dat er echt een groot verschil is tussen onze culturen! Eenmaal beneden aangekomen, wie liggen daar in het water... De Koreanen! Neej!!! Dacht dat we konden relaxen. NOT! Maar vol goede moed gaan we alsnog het bad in. Die goede moed zakte ons direct al in de schoenen toen we het water inkwamen. Een dame begon direct over ons te kletsen in het Koreaans natuurlijk, het hele bad lachen en wijzen en kijken naar ons! Nou, kan je vertellen dat je je dan knap ongemakkelijk kunt voelen. Maar wat zij konden, konden Suus en ik beter!!! Dat vonden ze iets minder gezellig. Toen kwam Pramod het water in. Die spreekt van alle talen iets, dus ze gingen helemaal los op hem. Wie we waren, waar we vandaag kwamen en natuurlijk hoe oud we waren! Hele vreemde wezens die Koreanen! Gelukkig gingen ze daarna snel weg... Toen kwam Team plastic fantastic het water in, een jong stel die exact dezelfde neus hadden, de borsten van de mevrouw kennen het fenomeen zwaartekracht niet en haar taille zou Cher zelfs jaloers op zijn! Dat kan geen toeval of moeder natuur zijn jongens... Uiteindelijk toch nog heerlijk kunnen genieten van het warme water. Weer een beetje op temperatuur komen, want het weer was alleen maar slechter geworden. Erg blij met m'n regenjasje!
De laatste loodjes waren wel even wat zwaarder, konden niet wachten tot we weer terug waren! Dan ben je wel toe aan een luxere kamer met een bad! Beetje jammer dat het warme water dan niet doet. In Pokhara had ik nog een dag extra en Suus ging die dag al richting het klooster. De hele dag heb ik lekker een beetje niets gedaan, en 's avonds met Team Schotland en zijn collega's een gezellige borrel gedaan. Nu kon het nog, want in het klooster mag je natuurlijk niets meer! 
Kopan Monastery, waarom in godsnaam zou je het klooster in gaan. Nou dat zal ik even proberen uit te leggen. Dit boeddhistische klooster geeft maandelijks een course waar je de basis van meditatie leert en ook een beetje de leer van het Boeddhisme. Leek mij wel heel erg fijn en leerzaam! En met mij waren en nog 100 andere westerlingen... Dus zo gek ben ik nog niet! In het klooster wonen nog 300 monniken en het is ook een school, dus het wemelt er van de kleine monnikjes! En dan zijn er de nonnetjes nog... De eerste dag vond ik echt geweldig! Veel interessante informatie en ook fijn om te mediteren. Dag 2 dacht ik, mmm vandaag heb ik zelf niet zoveel geleerd. Maar het mediteren daarentegen ging fantastisch! Uiteraard vormden Suus en ik al snel weer een Team Holland! Samen met David, Mandy en Miriam zaten we in de tijden dat we wel mochten spreken alles te analyseren wat ons verteld werd. Dit leidde al snel tot enige ergernis bij een aantal, waaronder ik natuurlijk! Er was een Monnik die in de middag 2 uur kwam preken, maar daar kon je geen touw aan vast knopen, en hij zelf ook niet! Op dag 3 begonnen we zoals gewoonlijk met een meditatie. Best lekker zo in de ochtend. Totdat onze non bedenkt om te gaan mediteren over en voor de hel!!! Daar kan ik natuurlijk helemaal niets mee... Vreselijk onrustig zit ik daar mezelf te vertellen dat ik door moet zetten en vol moet houden. Maar ondertussen word ik alleen maar kriebeliger. Als ik eindelijk mijn benen strek en stiekem een oog open doe zie ik gelukkig dat ik niet de enige ben. Na de meditatie moeten we normaal in stilte ontbijten en dit tot na de lunch. Dat kon ik dus ff niet meer aan... Na een goed gesprek met David kwamen we tot de conclusie dat dit klooster ons niets zou brengen en dat we beter af zouden zijn in de stad dan ons te ergeren aan het opleggen van deze religie. En daar komt ie dan, de oranje marker! Denk niet dat we hier in de toekomst nog welkom zijn! haha... Thanx Sarah, want zij was de enige non die het allemaal nog wat leuk en luchtig kon brengen. Een van de westerse nonnetjes die het westerse leven had achter gelaten om te leven in soberheid, want ja... Daar word je gelukkig van! Nou ik niet... Ik heb alles nodig wat volgens hen enige suffering oplevert. Direct maar aan het bier! Had het gevoel dat ik maanden geen koud pilsje had gehad, grote onzin natuurlijk! Maar een klooster maakt meer kapot dan je lief is. Mijn spieren waren helemaal van slag door de lotus houding en het houten bed! Waardoor mijn nachtrust ook niet langer was dan 5 uur... Terug van weggeweest in Thamel! Na een paar dagen hadden we alle hotspots wel zo'n beetje gezien en toen kwam de rest van Team Holland ons ook vergezellen. Suus was ook wat eerder gestopt en Miriam en Mandy hebben het dapper volgehouden. Gelukkig vertelde Suus me dat ik niet veel gemist had... Erg fijn!!!

En dan kom je op het punt dat je weer alleen bent in het stoffige Thamel... Vol smart wachtende op je vlucht naar Nederland, naar alle lieve vrienden en vriendinnen, fantastische familie, een nieuw schattig autootje, normaal verkeer met regels, rode wijn met een kaasplankje, vers broodje van de bakker met hagelslag, een frikadel speciaal... Ik kan nog wel heel erg lang door gaan, maar ik denk dat jullie het wel begrijpen.

Home again...